شعر بیست و هفت

بود محال تو را، داشتن امید محال

به عالمی که نباشد همیشه بر یک حال

از آن زمان که جهان بود حال زینسان بود

جهان بگردد، لیکن نگرددش احوال

دگر شدی تو ولیکن همان بود شب و روز

دگر شدی تو ولیکن همان بود مه و سال

نبود شهر در آفاق خوشتر از تبریز

به ایمنی و مال و به نیکوی و جمال

ز و نوش همه خلق بود نوشانوش

زخلق و مال همه شهر بود مالامال

در او به کام دل خویش هر کسی مشغول

امیر و بنده و سالار و فاضل و مفضال

یکی به طاعت ایزد، یکی به خدمت خلق

یکی به جستن نام و یکی به جستن مال

یکی به خواستن جام بر سماع غزل

یکی به تاختن یوز بر شکار غزال

به روز، بودن با مطربان شیرین‌گوی

به شب، غنودن با نیکوان مشکین‌خال

به کار خویش همی کرد هر کسی تدبیر

به مال خویش همی داشت هر کسی آمال

به نیم چندان کز دل کسی برآرد قیل

به نیم چندان کز لب تنی بر آرد قال

خدا به مردم تبریز برفکند فنا

فلک به نعمت تبریز برگماشت زوال

فراز گشت نشیب و نشیب گشت فراز

رمال گشت جبال و جبال گشت رمال

دریده گشت زمین و خمیده گشت درخت

دمنده گشت بحار و رونده گشت جبال

بسا سرای که بامش همی بسود فلک

بسا درخت که شاخش همی بسود هلال

کزان درخت نمانده کنون مگر آثار

وز آن سرای نمانده کنون مگر اطلال

کسی که رسته شد از مویه گشته بود چو موی

کسی که جسته شد از ناله گشته بود چو نال

یکی نبود که گفتی به دیگری که مموی

یکی نبود که گفتی به دیگری که منال

ز رفتگان نشنیدم کنون یکی پیغام

ز ماندگان نبینم کنون بها و جمال

گذشت خواری لیک این از آن بود بدتر

که هر زمان به زمین اندر اوفتد زال

قطران تبریزى!

تبریز از لحاظ زله خیزى خیلى خفنه و بارها در تاریخ با خاک یکسان شده. اگرچه اینو هم باید در نظر گرفت که استحکام ساختمونها پایین تر هم بوده. اما یه بارى زله میشه توى تبریز و قطران این داستان رو میگه . شاعراى تبریزى کم شعر بامزه درباره زله هاشون نگفتن که خوندنشون خیلى جالبه در این لحظه واسم. میگن مار از پونه بدش میاد در لونش سبز میشه. من الان سفر تبریز بودم زله شد . پیارسال هم که دوبار زله شد خونه بودم و مرکز اصلى زله گسل سر کوچمون بود! خیلى زیباست واقعاً! جداى از این سه تا خاطرات خیلى جالبى با عزرائیل دارم من

خلاصه اگه مُردم بدونین که در این برهه تاریخى ما هم بودیم و دیدیم و حس کردیم.