فیلم شروع بتمن رو هم دیدم
آقا من نماد ساختار روانى بیمار یک جامعه ام
با بتمن ازدواج میکنم اما جوکر رو خیلى دوست دارم
خیلى جالب نیست اما حداقل صادقانه ست.
حالا چرا با جوکر ازدواج نمیکنم؟ ازش میترسم. حس میکنم یه روزى دیگه منو دوست نخواهد داشت. مثل یه اثر هنرى فوق العاده میمونه برام به نظر میرسه در طولانى مدت خسته کننده و مایوس کننده خواهد بود اما زیباییش رو حفظ خواهد کرد. شاید در لفظ و کمى هم در عمل دوسش دارم اما در میدان عمل باهاش واینمیستم. شاید چون عاشق واقعى نیست. درد کشیده خشمگین و غمگینه ، فقط همین. و این از اشتراکاتمونه اما راه هاى برون رفتمون از درد باهم فرق میکنه: اون میکشه میتونه بکشه به حق هم میکشه من نمیتونم شاید دقیقاً جاش بودم میتونستم اما نیستم.
جالبه که در زندگى اجتماعیم شبیه بتمن میمونم اما در زندگى فردیم شبیه جوکرم.
آمریکا خیلى خوب جلو رفته. آفرین. ساخت قهرمان کاذب . باریکلا. میتونن میکنن.
اما جداى از اینها چقدر بیکارم، علافم، بى انگیزم، هیچى به هیچى. همه مشغولن به جز من . یادمه توى مدرسه و دانشگاه هم همین بودم. یه کار هست که شاید خوشحالم کنه. تا آخر دى خبرش میاد. چرا اون شخصیت خفنه که توى ذهنمه نیستم؟ چون انرژى ندارم. همش عین معتادا یه گوشه م . و هیچ انگیزه اى هم براى کارى ندارم. خوب نیست.
درباره این سایت